Pomeranian to prawdziwy pies „zabawkowy”, o idealnej wysokości od 23 do 28 centymetrów i wadze zaledwie od jednego do trzech kilogramów.
Te psy często osiągają dojrzałą wielkość w wieku od 7 do 10 miesięcy.
Wygląd pomeraniana
Pomeraniana łatwo rozpoznać po bujnej, puszystej podwójnej sierści i lisiej twarzy z czujnymi, stojącymi na baczność uszami. Kształt ciała jest dość kwadratowy, a puszysty ogon zawija się do góry i na grzbiet. Gruba kryza wokół szyi dopełnia wizerunek psa, który poradziłby sobie z dużą zaspą śniegu lub jego ilością. Głowa jest nieco zaokrąglona z wyraźną kufą.
Pomeraniany występują w cudownej gamie kolorów. Z rasą najczęściej kojarzy się ciemna czerwień, ale dopuszczalne są wszystkie kolory, od czerni do bieli, po sobol i odcienie pośrednie, a nawet czekoladowe.
Osobowość pomeraniana
Pomorzanie są ogólnie dziarskimi, odważnymi, przyjaznymi psami. Wydaje się, że nie zdają sobie sprawy nawet z tego, że są niskiego wzrostu i od czasu do czasu atakują duże psy lub przynajmniej grożą im słownie!
Są to aktywne małe psy, które potrzebują codziennych ćwiczeń, nawet jeśli jest to tylko spacer po okolicy. Są dość inteligentne i dobrze radzą sobie w treningach posłuszeństwa właścicielowi, pomimo charakteryzującego je umiłowania do niezależności. Wraz z wiekiem są bardziej podatne na zachowywanie się jak na stereotypowego pieska przystało.
Pomeraniany są często psami bardzo czujnymi, zaalarmuje je każdy nieoczekiwany dla nich dźwięk, i mogą być podatne na nadmierne szczekanie. Zwykle radzą sobie dobrze z dziećmi, ale dzieci należy je ostrzec, że są to małe psy i nie są tak wytrzymałe jak większe rasy. Małe dzieci niechcący mogą skrzywdzić takiego małego pieska, dlatego warto zabawy dzieci z tymi psami kontrolować na bieżąco.
Życie z pomeranianem
Pomeraniany są zwykle łatwe w utrzymaniu, chociaż niektóre są wybredni. Nie mają skłonności do otyłości, prawdopodobnie ze względu na swój aktywny charakter. Podwójna sierść wymaga regularnej pielęgnacji raz lub dwa razy w tygodniu, z codziennymi sesjami w sezonie linienia.
Pomimo tego, że pomeraniany są małe, potrzebują regularnych ćwiczeń i dobrze się rozwijają na treningu. Są bardzo inteligentne i lubią uczyć się sztuczek i występować. Pomeraniany ogólnie dobrze dogadują się z innymi zwierzętami domowymi, ale należy zachować ostrożność, mieszając dowolną rasę małych psów z dużymi rasami, które mogą przypadkowo zranić takiego małego psa. Jeśli są wychowywane z dziećmi, radzą sobie całkiem dobrze; jeśli nie, mogą zachowywać się z rezerwą. Należy przypomnieć dzieciom, że te mniejsze psy mogą nie być tak wytrzymałe jak większe psy, a interakcje powinny być nadzorowane.
Pomeraniany są doskonałymi psami stróżującymi ze swoją czujną postawą i skłonnością do szczekania. Są bardzo dobrymi towarzyszami dla starszych ludzi ze względu na ich czujność i niewielki rozmiar.
Historia pomeraniana
Uważa się, że pomeranian to zminiaturyzowany pies typu szpic. Wydaje się, że Niemcy, a konkretnie Pomorze w XIX wieku, były miejscem pierwszych programów hodowlanych, chociaż psy te były dość duże. Królowa Wiktoria zakochała się w tej rasie; od tej pory rozmiar tych psów został jeszcze bardziej obniżony do postaci, którą znamy dzisiaj.
Z pewnością niemieckie szpice muszą być przodkami tych cudownych piesków. Psy zostały następnie wybrane ze względu na mniejsze rozmiary i jaskrawe kolory, które widzimy dzisiaj zamiast standardowego ubarwienia szpiców w kolorze szarym lub białym. Od samego początku były psami towarzyszącymi.